درس های پیروزی آنگ سان سوچی برای ایرانیان
چکیده : پیروزی چشمگیر خانم آنگ سان سوچی در انتخابات میان دوره ای برمه نشان داد اگرچه در کشورهای استبداد زده ای مانند برمه، راه رسیدن به حاکمیت مردم از طریق مبارزات مدنی عاری از خشونت راهی طولانی است، اما ناممکن نیست....
کلمه- سیدکاظم قمی
پیروزی چشمگیر خانم آنگ سان سوچی در انتخابات میان دوره ای برمه، درس های زیادی برای ما ایرانیان در بر دارد. مخاطب مهم ترین این درس ها، همراهان جنبش سبز هستند. سوچی که بیش از ۱۵ سال حبس خانگی را در کارنامه بلندبالای مبازات سیاسی خود برای مردم سالاری دارد، بار دیگر نشان داده که اگرچه در کشورهای استبداد زده ای مانند برمه، راه رسیدن به حاکمیت مردم از طریق مبارزات مدنی عاری از خشونت راهی طولانی است، اما ناممکن نیست. شاید هنگامی که خانم سوچی در پی انتخاباتی که پیروز آن حزب لیگ ملی دموکراسی برای برمه بود طی کودتای نظامی دستگیر و به حیس خانگی محکوم شد، به ذهن هیچکس خطور نمی کرد روزی فرا رسد که مقاومت و پایداری او و طرفدارانش، نظامیان را مجبور به پذیرش رأی مردم کند. سوچی بار دیگر به آزادیخواهان جهان یاد داد که مقاومت مدنی منفی نه به معنی دست شستن از مبارزه و تلاش، که به کارگیری شیوه های کم هزینه و پرفایده ای است که احقاق حقوق ملت ها را به هدفی دست یافتنی تبدیل می کند.
درس دیگر سوچی را باید اقتدارگرایان فرا گیرند. مبارزه مدنی عاری از خشونت، پایداری در فرایند فرسایشی است که خودکامگان را وا می دارد از توهم قدرت بیرون آمده و تن به تواضع در برابر واقعیت اقتدار رأی مردم دهند. مستبدان در این فرایند یاد می گیرند که از جایگاه فرعونی حاکمیت خود پایین آمده و در مقابل خواسته های شهروندانشان سر تعظیم فرود آورند. علیرغم تصور کودتاچیان در روزها و هفته های نخست پس از کودتا، کودتاهای انتخاباتی در هیچ جای دنیا دوام نیاورده است. این درسی است که خودکامگان خیلی دیر می آموزند، اما چاره ای جز پذیرش آن ندارند. هر چه از عمر چکمه سالاری حاکمان می گذرد، حنای های و هوی تبلیغاتی شان کم رنگ تر و هیمنه رعب و وحشت شان بیشتر در هم می شکند. کار به جایی می رسد که بجای حکومت وحشت بر مردم، این حکومت است که از مردم در وحشت به سر می برد. ضعف نظامی گری در جهانی که آگاهی ها از انحصار دولت ها بیرون آمده، آنان را وادار به پذیرش این واقعیت انکارناپذیر می کند که اگر قدرتی هست، از آن مردم است.
مخاطب درس سوم، خشونت طلبانی هستند که بدون توجه به واقعیت های عینی و قابل درک رفتارها و باورهای مردم، در پی براندازی نظام سیاسی و آلترناتیوسازی از طریق زنده کردن مرده های عرصه سیاست هستند. تجربه خیزش های آزادیخواهانه مردم منطقه ما بخوبی نشان داده که تغییر نابهنگام ساختار قدرت، راه را بر تحول بنیادین فرهنگ سیاسی شهروندان، که لازمه حاکمیت پایدار مردم سالاری است، می بندد. حمله نظامی قدرت های بیگانه یا برافروحتن آتش جنگ های داخلی، استقرار اراده مردم بر عرصه سیاست را بیش از آن به نعویق می اندازد که در وهله نخست تصور می شود. جنبش های اجتماعی به منزله دانشگاه های بزرگی هستند که شهروندان در آن به یادگیری و تمرین حقوق شهروندی خود می پردازند و تنها با اتکا به فارغ التحصیلان این دانشگاه است که می توان آینده ای درخشان و حرکت مستمر بسوی استقرار مردم سالاری را نوید داد.
جنبش سبز مردم ایران نیز در یک سال گذشته و در حالی که رهبرانش در حبس خانگی بوده اند، راه های مقاومت منفی را تجربه کرده است. عدم شرکت گسترده و انکارناپذیر اکثریت شهروندان در انتخابات ۱۲ اسفند، طعم شیرین نخستین تجربه این گونه مبارزه را به یکایک همراهان صبور و بااستقامت چشاند. دولتمردان اگرچه سعی کردند با استفاده از تبلیغات دروغی که به علت شتابزدگی و ناهماهنگی به آشفتگی در ارایه آمار مشارکت منجر شد ناکامی خود را در بسیج آراء کتمان کنند، اما تعدد رسانه ها و تأثیر هر چند بطئ اما شگفت انگیز شبکه های اجتماعی و تماس های رو در رو، واقعیت را چنان برملا کرد که حاکمیت مجبور شد با تمام قوا به میدان بیاید و با سخنرانی های متعدد بر دروغ بزرگ حکومت پافشاری کند. همراهان بزرگ جنبش سبز همه ما را به صیر و استقامت دعوت کرده اند و نهال امید را در دل های رنجدیده و داغدیده مردم این سرزمین، همچنان سبز نگه داشته اند. این پیروزی را باید به مردم برمه تبریک گفت و در انتظار شنیدن تبریک متقابل از سوی آنان ماند.
عالی بود خواهران و برادران عزیز کلمه. من فکر می کنم درسی هم برای رهبران کم شعور مخالفان سوریه باشد که به جای دست بردن به اسلحه به اعتراض بدون خشونت ادامه می دادند.
ما پیروز ایم، به سبک خودمان، و با نگاهی به تونس، و برمه و مصر و …. ما ما سبک مبارزه خودمان را داریم.
سبز سبز تا پیروزی. یا حسین میر حسین
فقط چیزی که هست طول مبارزات مدنی به رفتار مردم بستگی دارد نه فقط حکومت منظور این است که همیشه مدت مبارزات مدنی طولانی نخواهد بود اگر و اگر مردم بخواهند و با همدلی با روش های مدنی به مبارزات سازماندهی شده روی بیاورند…این مبارزات میتوانند طول عمر حکومت رو به کمتر از چندهفته برسانند
این زن شجاع به ما آموخت که هرگز دچار یاس نباشید. دیکتاتورها هرقدر هم شاخ و دم داشته باشند، در برابر اراده مردم حق جو و آزادی خواه موشی بیش نیستند و شاخ آنها را ملت به نیروزی اراده و پایداری ازته می تواند بزند.
خطاب به آنهایی که میگویند مبارزه مدنی در ایران جواب میدهد . چند سئوال داشتم .
ایا در برمه نزدیک به ۳ میلیون نیروی بسیجی و سپاهی وجود دارد که تمام حرکتهای مردم حتی زندگی خصوصی شان را زیر نظر داشته باشند ؟
ایا در برمه یک خانم سوچی با یک نیروی نظامی خیلی مسلح به اندازه بسیج و سپاه مبارزه میکرد؟
ایا در برمه همه چیز تحت نظر نیروهای شدیدا مذهبی بود ؟
من ناامید نیستم ولی در ایران این روش مبارزه جواب نمیدهد . و باید به فکر یک راه دیگر بود .
حکومت برمه حکومتی ایدلوژیک نیست برای همین شاید بتوان با این حکومت ها بدون خشونت رفتار کرد مانند کمپانی هند شرقی در دوره ی گاندی اما حکومت هایی مثل کومنیستی کره ی شمالی چین روسیه و ایران ایدلوژیک هستن و برای قتل عام مردم با مبانی فکری و دینی توجیه می آورند…
جناب اقای قمی واقعا فکر میکنید که بدون کمک امریکا امروز این خانم میتوانست پیروز شود ؟ یا میدانید وطبق معمول ما ایرانیان خیلی راحت واقعیات را دگرگونه کرده وهمان جور که دوست داریم تغییر میدهیم
با تمام این حرفها من میگم به امید و کمک خدا و بدون در نظر گرفتن آمریکا میشود پیروز شد .میشود روزی را دید که دوباره دکتر میردامادی نماینده که نه بلکه رئیس مجلس اسلامی شود .میشود اگر امیدمان را از دست ندهیم تلاش کنیم و مقاومت با روش صحیح. میشود . یادمان نرود که غیر ممکن وجود ندارد.
ظاهرا اقایان سریع با سرعت بنز هر اتفاق رخداده را به نفع خویش مصادره می کنن. جالبه روی سخن اقای قمی، با “خشونت طلبان” است، حال معلوم نیست این خشونت طلبان چه کسانی هستند؛ مردمی که در روز عاشورا جانانه مبارزه کردند و گارد مسلح را محاصره و از کشتن بیشتر باز داشتند؟ یا طرفداران ایرانی اقای دیک چنی در پنتاگون؟ ظاهرا ایشان برای راحت کردن خویش و ما همه را یک کاسه کرده است.
مقاله ی شما باید مخاطبش “بزرگان” اصلاح طلب باشد نه مردم. چرا؟ چونکه انان حتا حاضر نیستند بر روی شعار های حداقلی خویش پافشاری کنند و انچنان مستأصل ظاهر می شوند که حتا عدم رأی دادن بدل به “خشونت” می شود. خانم سوچی، مبارزه کرد، حبس خانگی را به دل و جان خرید، تظاهرات خیابانی سازمان دهی کرد و غیرو. این برخی از عشاق قدم زدن در راهروهای مجلس هستند که “مبارزه ی مدنی” را به تسلیم تعبیر می کنند. و آنچنان به دور از واقعیت هستند که فکر می کنند هر مبارزه ای و هر پافشاری ای یعنی خشونت(نمونه اقدام اخیر اقای خاتمی گویاتر از این است که توضیح داده شود).
اقایی که اشاره کرده بود به بلاهت رهبران اپوزیسیون سوریه این واقعیت را نادیده گرفته بود در یک وضعیت نسل کشی حاد، که روزانه ۱۰۰ نفر قلع و قم می شوند، حرف زدن از خشونت و منتصب کردن اش به معترضان عین بی وجدانی و خیانت است.اقای اسد در حال کشتن سازمان یافته بچه و جوان و پیر است، در کف خیابان مردم عادی دستگیر شده در تظاهرات را اعدام می کنند(رجوع شود به ویدئوهای موجود) با تانک به سمت تظاهرات شلیک می کنند نه گاز اشک اور، بعد ایشان خواستار مبارزه ی بدون خشونت اند! خنده دار است. از قضا درسترین کار در چنین شرایطی همان کاریست که رزمندگان سوریه ای می کنند: دفاع مسلحانه از مردم. و درود بر تک تک انان.